توصیه هایی برای برنامه تمرین:
انجمن قلب آمریکا تمرینات استقامتی را برای افراد با آسیب مغزی پیشنهاد و اسنادی را ذکر می کند که منفعت فیزیولوژیکی، روانشناسی و عملکردی آن را نشان می دهد. گرچه هردو جمعیت سکته مغزی و ضربه مغزی شرایط یکسانی دارند بعضی از تمرینات که در نظرگرفته می شود برای هر گروه متفاوت است. اکثریت سکته کرده ها پیر هستند و مشکلات حرکتی دیگری نظیر، استئوآرتریت و بیماری های قلبی – عروقی که علاوه بر سکته، فعالیت را بیش از پیش محدود می کند دارند. کارشناسان یک روش تمرین ورزشی ۳ سطحی ماهانه و سالانه بعد از شروع بیماری پیشنهاد می کنند. سریعا بعد از سکته هدف از تمرین بازگشت به عملکرد است. هدف مرحله دوم کاهش خطر سکته های بعدی و بیماری قلبی – عروقی با تاثیر گذاشتن روی غلظت گلوکز، کاهش وزن، فشار خون و کنترل سطح کلسترل خون است. هدف مرحله سوم بهبود آمادگی هوازی و کاهش خطر سکته با ۲۰تا۶۰ دقیقه تمرین ۳تا ۷ روز در هفته است. مدت تمرین می تواند به۱۰ دقیقه اینتروال تقسیم شود.
تمرینات هوازی :
یک برنامه هوازی مناسب چندین ریسک فاکتور مرتبط با شاخص های سکته را با کاهش فشار خون، افزایش تنظیم گلوکز، بهبود کلسترول خون و کاهش چربی بدن تغییر می دهد.روش تمرین به توانایی فردی بستگی دارد اما روش های مختلفی که برای آزمون های ورزشی شرح داده شده می تواند برای برنامه های تمرینی استفاده شود.
بعلاوه اگر امنیت کافی برای بیمار فراهم شود تمرینات استقامتی در یک استخر توانبخشی یا مناسب می تواند انجام شود. قانون بویانسی کمک می کند تا عضو حرکت کند و راه رفتن که ممکن است در خشکی مشکل باشد ساده شود. برای کسانی که بیماری قلبی- عروقی دارند مراقب تغییرات نبض، فشار خون و حالت بیمار در واکنش به تغییرات عمق غوطه وری باشید.
به طور کلی عملکرد قلب با افزایش حجم ضربه ای ویا برون ده قلبی در حالی که ضربان قلب براثر غوطه وری در آب یا کم شده و یا ثابت شده است بهتر می شود. اگرچه کسانی که مشکلات تنفسی دارند به خاطر افزایش فشار خارجی و مقاومت در مقابل عمل دم ویا افرادی که بی نظمی در کار بطن چپ دارند در نتیجه افزایش فشار در مقابل پرشدن بطن چپ مشکلاتی خواهند داشت.بعلاوه تحمل غوطه وری موجب تغییر سطح هورمون و ادرار زیاد می شود. تناوت پیشنهادی ۳تا۵ روزدر هفته است.شدت تمرین و طول آن بستگی به سطح آمادگی جسمانی اولیه فرد دارد.در اشخاص بسیار غیر آماده شدت تمرین ممکن نیاز باشد تا در شروع معادل ۴۰ تا ۵۰%ّ vo2max باشد. در شروع تمرینات متناوب ممکن است نیاز باشد تا اینکه بیمار بتواند تمرینات هماهنگ برای ۱۲ دقیقه مداوم انجام دهد.هدف باید حداقل ۲۰ دقیقه فعالیت هوازی در روز باشد. وقتی شدت افزایش پیدا می کند طول زمان باید به تدریج زیاد شودتا فرد بتواند یک جلسه تمرین معادل با هزینه انرژی ۳۰۰kca کامل کند. وضیت قلبی – عروقی با کمک پیش آزمون در حال کار،۱ دقیقه ضربان قلب بازگشت به حالت اولیه باید اندازه گیری شود.
تمرینات قدرتی:
ثابت شده است که تمرینات مقاومتی برای ضربه مغزی وسکته بی خطرو موثر است. تمرینات مقاومتی ۳بار در هفته باید انجام شود تا هرگونه ضعف عضلانی را که در هنگام ارزیابی آمادگی جسمانب مشخص شده برطرف شود. افراد با مشکلات عصب با اصلاح وضعیت بدنی اولیه و بازگشت سریع قدرت برای پیکار با عدم تعادل مشکل خواهند داشت.بنابراین بعضی ازوضعیت ها که عموما برای تمرینات با وزنه گرفته می شود باید اصلاح شود. برای مثال، تمرین قدرتی برای دست ها با دمبل در حالت اگر بیمار روی صندلی بنشیند وبا یک کمربند محکم حمایت شود یا روی یک دستگاه که وزنه ها را حمایت می کند انجام شود ایمن تراست هرتکرار باید به آهستگی بدون حبس نفس انجام شود.
تمرینات انعطاف پذیری :
روشهای متفاوتی می تواند به طور روزانه برای بهبودی انعطاف مفاصل،عضلات،بافتهای نرم، بعد از سکته وضربه مغزی انجام شود.صرف نظراز روش انجام،کشش یا وضعیت طولانی بدون سریع طول عضلات خطرناک است. حرکات بالستیک خطر آسیب به بافت را افزایش می دهد. انقباض عضلانی همراه با ریلکسیشن در صورتی که بیمار بتواند بفهمد دستورالعمل هارا درست اجرا کند می تواند بکار رود. کشش غیر فعال طولانی مدت با بریس یا اسپیلینت در طول شب می تواند حاصل شود.
محیط تمرین :
بعد از ضربه مغزی وقتی که مناسب ترین محیط را برای تمرین انتخاب می کنید یک نفر باید فاکتورهای رفتاری را در نظر بگیرد (مثل بدون فکر کردن،تمایل به بروز خشم،عدم تصمیم گیری،عدم درک جهت ها).یک فردی که به عدم تصمیم گیری مبتلاست باید تحت مراقبت شدید باشد ،در حالی که فردی خشمش را بیرون می ریزد در کار های گروهی موفق نیست.یک فردی که به راحتی آشفته می شود یا ناامید می شود یا به شدت حواسش پرت می شود باید برنامه ریزی کرد تا در یک زمان آرام یا دریک محیط کمتر آشفته تمرین کند.بیماری که ابتکار ندارد ممکن است در کار گروه موفق تر باشد.
ملاحظات عمومی تمرین :
افسردگی و بی علاقگی در پی سکته وضربه مغزی رایج است و با اضافه کردن یک برنامه تمرینی طولانی مدت تداخل پیدا می کند.پس از سکته مغزی نقصان ادراک مثل از دست رفتن حافظه و کندی فرآیندها به همان اندازه بیماری های رفتاری شامل عمل بدون فکر(impulsive)،آشفتگی و labiality ممکن است . با توانایی دنبال کردن دستورالعمل های آزمون و تمرین تداخل پیدا کند.
درگیری لوب پیشانی می تواند در نتیجه نبود،ابتکار،بی انگیزگی،ناامیدی. بازدارندگی ونقص در عملکرد cognitiv بالاتر باشد آسیب به لوب گیجگاهی ممکن است موجب ممانعت از یادگیری جدید، حافظه ناقص ودر نتیجه طغیان خشونت باشد.درگیری نواحی پیوسته قشر مغزی باعث مشکلاتی نظیر تصور صحنه های بیرونی بی ربط با داده های ورودی از محیط اطراف و تمرکز روی نقاط مهم . وجود عدم توانایی در تکلم،آشفتگی ذهنی،یاapavaxia (یا ترکیبی از اینها) با توانایی مهم و دنبال کردن دستورالعمل های آزمون ورزشی یا جلسات تمرینی تداخل ایجاد می کند. این ناتوانایی ها با تکرار تمرینات cognitive، کنترل رفتار و دارو بر طرف می شود. نظارت دقیق، روش های متفاوت و تغییر محیط تا ورزش در یک زمان و مکان آرام مورد نیاز بیماران ضربه مغزی اجرا شود. در افراد مبتلابه سکته و ضربه مغزی به ضعف، عدم انعطاف و عدم تعادل مانع از ورزش و تحرک عملکردی می شود. آسیب های ارتوپدیک و عدم تحرک به طور معنی داری انعطاف را کاهش می دهد.افزایش تنش و عملکردی و تعادل، وضعیت عضو را تحت تاثیر قرار می دهد. حملات ناگهانی بعداز ضربه مغزی شایع است. اگر عدم توانایی ها بر طرف نشود در مورد وضعیت ایمنی نگرانی وجود دارد و موقیت تمرین در تجهیزات باید اصلاح شود ضعف، عدم انعطاف، یا کاهش حس ممکن است مانع از تحرک مستقلانه یا ورزش در حالت ایستاده را شود. دستگاه تمرینات با وزنه کمکی harness علی رغم ضعف و نبود انعطا ف اجازه ورزش در حالت ایستاده را می دهد. خانواده یا جامعه و حمایت های اجتماعی ناکار آمد و ناکافی شرکت در برنامه های ورزشی را محدود می کند. بطور مثال شامل عدم دسترسی به حمل ونقل عمومی، حمایت های ناکافی و امکانات ورزشی.
